– હિમાંશુ ભટ્ટ (1995)

હિમાંશુભાઈની ગઝલ માટે મને હંમેશા પક્ષપાત રહ્યો છે.  એ ખૂબ જ ઓછી ગઝલો લખે છે પરંતુ ખૂબ જ ગૂઢ હોય છે. તેઓ ખૂબ જ સરળ શબ્દોમાં લખે છે, પરંતુ એમનાં શબ્દને પામવા માટે એમાં ઊંડા ઉતરવું પડે, ડૂબકી મારવી પડે, મરજીવા બનવું પડે…

અહીં તેઓ ક્ષણની વાત લઈને આવ્યા છે.  જો કે વાત માત્ર ક્ષણની નથી, ક્ષણોથી ભરચક આખી જિંદગીની છે.  કવિને ક્યારેક ક્ષણો છેતરામણી લાગે છે તો ક્યારેક વ્હાલી લાગે છે… ક્યારેક આખું જીવન એમાં સમાયેલું લાગે છે તો ક્યારેક એમાંથી ક્યાંક સરી ગયેલું લાગે છે… ક્યારેક ક્ષણોમાં જીવનનો બોધ દેખાય છે તો ક્યારેક એ કોરીધાકોર લાગે છે… ક્યારેક આશાવંત તો ક્યારેક નિરાશાજનક… ક્યારેક ક્ષણોમાં એ પોતે ભીંજાય છે તો ક્યારેક ક્ષણોને પોતાનાથી ભીંજવવાનો યત્ન કરે છે…  અંતમાં કવિ પેલા હિંદી ગીત જેવી જ વાત કરે છે: સો બરસ કી જિંદગી સે અચ્છે હૈ, પ્યાર કે દો-ચાર દિન…

એક આડ વાત તરીકે… હિમાંશુભાઈ સાથેનાં એક ફોન-કોલ દરમ્યાનની એક ક્ષણ મને હજી પણ યાદ છે કે થોડા વર્ષો પહેલા જ્યારે વિવેક મને છંદ શીખવવાની બેફામ કોશિશ કરતો હતો અને મારા મગજની બત્તી હજી થતી ન્હોતી.  ત્યારે એક દિવસ હિમાંશુભાઈ સાથે ફોન પર વાત કરતા કરતા એમણે મને એક ગઝલનું પઠન કરીને બોલીને મને એનો લય સમજાવ્યો… અને એ ક્ષણેએમણે જાણે કે મારા મગજની મેજીક સ્વિચ ઓન કરી દીધી હોય એમ વિવેકનાં બધા પાઠો જે પહેલા સમજાયા ન્હોતા એ બધા ત્યારે તુરત જ એકીસાથે મને સમજાઈ ગયા હતા.  આ તો અહીં એમણે ક્ષણની વાત કરી એટલે મને પણ મારી એ મેજીકલ મોમેંટ યાદ આવી ગઈ…  ઊર્મિ